Pura contradición.

Din que ao mal tempo boa cara, que despois da tormenta sempre chega a calma, pero que a fin e ao cabo as cousas nunca cambian. Que todo o que sube baixa, pero que auga pasada non move muíños. Tamén din que todo o mundo merece unha segunda oportunidade, pero que segundas partes nunca foron boas; que quen ten boca equivocase e que rectificar e de sabios. Que querer é poder e fai máis quen quere que quen pode, pero que quen todo o quere, todo o perde, ademais que de onde non hai non se pode sacar. Que quen non arriesga non gana, que quen a sigue a consigue. Que non por moito madrugar amanece máis temprano, pero que a quen madruga Deus lle axuda. Que se che pica ráscaste, que todo o que escoce cura. Que non hai máis cego que o que non quere ver, que as palabras necias oídos sordos, pero que ao bo entendedor poucas palabras bastan. Que a confianza da asco. E quen non corre voa, que xa se sabe que as aparencias enganan e que por suposto que non é ouro todo o que reluce. E mira… que queres que che diga se o que avisa non é traidor.

Comerte o mundo.

Claro que sí, comerte o mundo, beberte o medo, gritarlle ao mundo enteiro que é a tua hora, que che da igual todo, que a vida son dous días e hai que disfrutalos como nunca, que o senon pasa a tua vida e non fas nada do que de verdad sintes polas tuas venas, asique sal por esa porta e aínda que esté chovendo, sal, grita, baila, corre, tómate un chupito a miña saúde e vive, eso é o máis importante, vivir como se mañá se acabase o mundo, fora dos malos rollos, sé ti, sé feliz, con él ou sen él, pero sé feliz, jode a todos aquelos que creían que non o conseguirías sacandolles o teu mellor sorriso do bolsillo.

Contos.

Dinme que o tempo o cura tod, que un para sempre en ocasións leva todas as súas letras en regla tanto como o seu significado, que os nunca volven, que os días se fan cortos cando mellor o pasas e que se che fan peor cando estás mal. Dinme que de pequena soñaba co meu castelo, o meu príncipe e o meu cabaliño blanco, chegaronme a decir que era a nena máis ilusionista que podían haber coñecido e que na vida viron un sorriso máis ben levado. Suelo decir que o bo tarda en chegar, pero que cando chega é o mellor que pode pasar, suelo decir que o día menos esperado me vai chegar ese príncipe a miña vida e que pouco a pouco vou ir construíndo o meu castelo co meu príncipe ao lado e o meu cabalo blanco. Dixéronme que das ilusións se vive, pero todas aquelas ilusións que se teñen, algún día pode que se cumplan cada unha delas. Non podo decir que queira a un determinado nin que quero o príncipe máis perfecto do mundo, e máis, quero a ese príncipe máis imperfecto do mundo, cos seus errores e as suas manías, cos seus ratos felices e non tan felices.

 

Por medio gramo de fariña.