Susurrámoslle ao tempo;

colgámonos das horas do reloxo, anhelamos o tempo como se cada minuto fora o derradeiro, esperamos cada estación con cada roupa correspondente no armario, se os susurros os levaba o vento recollíamolos na casa e gardabámolos na primeira estantería posicionada ao lado esquerdo da porta do comedor, pero o inevitable e por conseguinte evitable menos o tempo. O tempo cura, o tempo levao todo, o tempo lévanos a nós.